Dziś w sali prasowej Centrum Treningowego Mutti w Collecchio odbyła się oficjalna prezentacja nowego bramkarza Parmy, Vicente Guaity. Podczas spotkania Hiszpan udzielił swojego pierwszego wywiadu jako zawodnik Crociatich.

Jak rozpoczęły się Twoje negocjacje z Parmą?

Sytuacja była skomplikowana, ponieważ klub szukał następcy Suzukiego. Parma skontaktowała się z moimi agentami, by zapytać, czy byłbym gotowy do gry dla drużyny. Zrobiliśmy wszystko, co możliwe, aby doprowadzić ten transfer do skutku. Mam nadzieję, że jak najszybciej będę gotowy do gry i wniosę swój wkład w zespół.

W Valencii trenował Cię ojciec Mateo Pellegrino. Teraz pracujesz pod okiem Cuesty, który jest od Ciebie znacznie młodszy. Jakie są Twoje pierwsze wrażenia?

Tak, trenował mnie ojciec Mateo i miło było go ponownie zobaczyć — pamiętam go jeszcze z czasów, gdy był dzieckiem. Cieszę się, że tak dobrze radzi sobie w Parmie. Co do Cuesty — nie znałem go wcześniej, ale widzę, że jest bardzo energicznym trenerem i wiele wnosi w rozwój zawodników. Mamy jasny cel: poprawiać się i utrzymać w Serie A.

Czy spodziewałeś się telefonu ze strony Parmy?

Nie, ponieważ była to konsekwencja kontuzji Suzukiego, a takie rzeczy trudno przewidzieć. Klub również się tego nie spodziewał, ale kiedy już do tego doszło, trzeba było szybko reagować. Zbliża się styczniowe okno transferowe i miałem już kilka kontaktów, jednak sytuacja z Parmą rozwinęła się z dnia na dzień. Cieszę się, że tu trafiłem.

Jak utrzymywałeś formę przez ostatnie miesiące?

Trenowałem indywidualnie. Teraz uczę się języka i jednocześnie dochodzę do optymalnej dyspozycji, trenując z nowymi kolegami. W Parmie spotkałem świetną grupę i znakomicie przygotowany sztab, który bardzo mi pomaga. Tego lata żaden klub mnie nie przekonał, więc wolałem trenować z trenerem personalnym w Walencji, uprawiając jednocześnie inne sporty.

Czego oczekujesz po tym doświadczeniu?

Kiedy dołączasz do klubu, kluczowe jest wsparcie kibiców. Kiedy odchodziłem z poprzednich drużyn, zawsze dostawałem brawa; mogłem liczyć na uznanie fanów, a to bardzo ważne dla każdego zawodnika. Trener decyduje, kto gra, ale to kibice naprawdę doceniają Twoją obecność.

Dlaczego powiedziałeś „tak” Parmie, mając prawie 39 lat?

Lata mijają dla każdego. Dziś wielu młodych zawodników przebija się do gry, ale ja nadal mam ogromną chęć rywalizacji. To dla mnie nowa liga, a miałem wielu kolegów, którzy w przeszłości występowali w Serie A. Kiedy klub zadzwonił, musiałem podjąć trudną decyzję — zmienić kilka rzeczy i planów, na przykład zacząć uczyć się włoskiego. Zrobiłem to wspólnie z rodziną, a teraz chcę wrócić do pełnej formy i cieszyć się grą w Serie A.

Przez większość kariery byłeś podstawowym bramkarzem. Czy nadal czujesz, że możesz nim być?

Dołączam w połowie sezonu — zobaczymy, jak będzie na koniec. Miałem szczęście, że przez całą karierę dużo grałem. Będę ciężko pracował, aby pomóc drużynie zajść jak najwyżej.

Jak wyglądały Twoje pierwsze kontakty z Corvim?

Dobrze pamiętam, jak sam zaczynałem, więc wiem, co przeżywa. Teraz jest moim kolegą z drużyny i najważniejsze jest to, aby mu pomagać — zawsze lubiłem to robić. Mecz w Weronie był trudny, ale zagrał bardzo dobrze. Musi tak dalej pracować, bo liga wymaga gry na wysokim poziomie.

Teraz jesteś najbardziej doświadczonym zawodnikiem w drużynie. Jak czujesz się w roli wzoru do naśladowania?

Mogę być dla nich przykładem, ale i oni mogą być przykładem dla mnie. Lata mijają, ale najpiękniejsza jest pasja, którą młodzi i starsi wkładają w codzienne treningi. Ostatecznie najważniejsze jest móc powiedzieć: "Grałem dla Parmy".

Czy wciąż czujesz w sobie pragnienie rozwoju?

Tak, wszyscy chcemy się rozwijać — jako sportowcy i jako ludzie. Mogę pomóc klubowi i grać najlepiej, jak potrafię, a jeśli nie będę na boisku, chcę pomagać w szatni. Poza tym nawet ci, którzy nie grają, muszą być gotowi, by wejść na murawę w każdej chwili.

Miałeś bramkarskiego idola?

Jako młody bramkarz wzorowałem się na Casillasie i Cañizaresie, którzy byli kluczowymi postaciami hiszpańskiego futbolu. Jestem wdzięczny, że mogłem otrzymać od Cañizaresa wiele cennych rad na początku mojej kariery. Teraz staram się pomagać innym tak, jak on pomagał mnie — doświadczenie jest bardzo ważne, a możliwość przekazywania go dalej to coś wyjątkowego.